Coś się chyba porobiło z bezogoniastymi. Dawniej dzwonili do schroniska i mówili: „Bezpański pies lata po ulicy, przyjedźcie, zabieracie…” Albo: „Przybłąkał się psiak na moje podwórko, weźcie go do schroniska…” Albo jakoś podobnie…
Tymczasem już od dobrego roku chyba coraz częściej nasi bezogoniaści słyszą: „Tu lata pies! On stanowi zagrożenie dla ludności!” Ewentualnie: „Włóczący się pies sieje strach! Interweniujcie!…”
Oj, coraz bardziej strachliwi są ci bezogoniaści. I dlaczego? Jakoś nie zauważyliśmy tutaj, żeby te „postrachy” miały dodatkowe zębate paszcze i krogulcze szpony! Przeciwnie, jak do nich zagadać normalnym głosem, to ogonem zamerdają, ozór wywieszą i podlezą, żeby pogłaskać!… No, ewentualnie wezmę ogon pod siebie i uciekną.
Właśnie z odleglejszego miasta przywieziono Grozika. Oczywiście, siał grozę i przerażenie. No bo jak się tu nie bać dwuletniego bokserka średniej wielkości?
Miejscowi łapacze bez problemu załadowali go do samochodu i dostarczyli do nas. A tu od razu stał się bratem-łatą – dla zwierząt i dla bezogoniastych. Tylko czeka na pieszczoty. Od razu widać, że domowy pies, który się zawieruszył właścicielom, albo został przez nich wywalony… Krzywdę to on zrobi jedynie mrówce. Jak nadepnie. Przez nieuwagę. A teraz to nawet i to nie, bo zima! Ale skoro taki groźny z paszczy i zachowania, to nasi nazwali go tu Grozik.
A my się zastanawiamy, jak powinni się w takim razie nazywać niektórzy inni bezogoniaści?
Tyson, chcesz coś dodać od siebie?
O Groziku to już nie. Ale o innych psach tak, bo to dopiero strach i groza!
Ładny kawał za naszym miastem szli sobie leśnicy. Obchodzili rewir. I pod jednym z drzew zobaczyli psa. Z początku myśleli, że nie żyje, ale on na ich widok podniósł łeb. Na więcej nie było go stać. Wtedy leśnicy zadzwonili do naszych i powiedzieli, że mają psa i że jest niewesoło. No to nasi pognali jak do pożaru.
Znaleźli i leśników, i psiaka. Rzeczywiście, był strasznie wychudzony i słaby. Nieśli go do samochodu ostrożnie, żeby im nie padł na rękach. I do lecznicy! Tam Zenon został dokładnie zbadany, zdiagnozowany i dostał jakieś środki na wzmocnienie. Okazało się, że ma straszne zwyrodnienie kręgosłupa. Wyglądał tak, jak gdyby miał dwa osobne kręgosłupy… Do tego skrajne wycieńczenie, oczywiście.
Kiedy już było pewne, że przeżyje, nasi zabrali go do schroniska. Tu zaczął powolutku jeść. Ale przez tydzień jeszcze nie potrafił się podnieść. Dopiero wczoraj stanął na łapy i zrobił parę kroków. I można go było wyprowadzić na siku, i zrobić parę fotek. Wcześniej już dostał imię – Zenon.
Patrzyłem, jak posuwa się chwiejnie pod ścianą biurowca, jakby smycz była dla niego za ciężka. Zabiedzony, wielki kłębek bólu…
Po Rafada nasi nie musieli gnać jak do pożaru, bo przed nimi byli strażacy. To oni znaleźli psa. I nie wśród płomieni, tylko w samym środku ścieków. Peryferiami miasta ciągnie się otwarty kanał ściekowy. Tym kolektorem płyną nieczystości do oczyszczalni. I Tam właśnie dostał się Rafad. Wyjść już nie potrafił, bo nie dał rady wspiąć się na dość strome, betonowe brzegi kanału. Poszczekiwał więc, póki miał siłę i wzywał pomocy… Długo trwało, zanim ją otrzymał.
Gdy w końcu strażacy go znaleźli, umierał już powolutku z wyziębienia i głodu. Zabrali go z sobą i cała noc ogrzewali i próbowali karmić. Powolutku otrząsnął się i zaczął powracać do żywych. Wtedy przywieźli go do schroniska. Zjadł coś, zwinął się w kłębek i zasnął. Spał cały dzień. Dopiero nazajutrz zaczął się interesować tym, co go otacza…
Rafad to pies już w średnim wieku, spokojny, chociaż nieufny trochę. I nawet jeśli kiedyś był zadziorny, to teraz cała agresja wywietrzała mu z głowy.
Siedzimy tutaj i myślimy: co jest z tym kolektorem ścieków? W ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy znaleziono tam trzy psy. Same owczarkowate, jak Rafad. Groza! Wpadły przez nieuwagę? Jak można nie zauważyć czegoś, co ma dziesięć metrów szerokości i parę kilometrów długości?… Z ciekawości? A co ciekawego mógłby znaleźć pies w ściekach? Z daleka przecież czuć, co tamtędy płynie… Wrzuca je tam ktoś?… Strach pomyśleć!
Dwa pierwsze psiaki nie pożyły zbyt długo, więc niczego się od nich nie dowiedzieliśmy. Może Rafad, jak już całkiem stanie na łapy i znajdziemy okazję, żeby sobie poszczekać…