Tego akurat Tysona nie uczyłam. Sam na to wpadł. Zanim siądzie do pisania, uwala się na swój chudy tyłek, wyciąga ogon za siebie i zaczyna myć przednie łapy. Żeby klawiatury nie pobrudzić! Siedzi i pracuje ozorem. Opuszki wylizuje, pazury i między palcami też. Trwa to ładną chwilę. Potem dokładnie i z namaszczeniem kręci łbem dokoła, żeby rozruszać kark. A potem to już tylko oblizuje się zamaszyście, krótko szczeka dwa razy i jest gotów.
– No to zaczynamy, Tyson. Dziś popiszemy o tym, jak mija czas psom za Tęczowym Mostem… Yyyy… Może tak: Z samego rana…
– Nie!
– Co – nie?
– Nie będziemy o tym pisać.
– Niby czemu?
– A kogo to interesuje? Każdy pies tam w końcu trafi, to sam się przekona.
– Chyba dobrze, żeby wcześniej wiedziały, przygotowały się, nie? Pisz, nie szczekaj! No to…
– Ani myślę!
– No masz! Zbuntował się!… Słuchaj, Tyson…
– Są ważniejsze sprawy. Takie, które tu się dzieją. To psy interesuje. I bezogoniastych. Nawet sierściuchy też!
– A to ci amstafisko!… Dobra, dobra, nie jeż się tak… Niech dziś będzie po twojemu… Co się niby takiego ważnego zdarzyło?…
No!… A to się zdarzyło, że będzie nowa kociarnia! Nie wiedziałaś, co?… My też się dopiero co dowiedzieliśmy. Ten najważniejszy urząd ogłosił niedawno konkurs… Mieszkańcy miasta mieli zgłaszać, na jakie cele urząd ma wydać pieniądze z tego no… Cicho! Sam sobie przypomnę!… Z budżetu, o!… Oooo…bywatelskiego. No to nasi zgłosili budowę pawilonu dla sierściuchów. I potem ludzie głosowali. I ten nasz projekt dostał tyle głosów, że urząd da pieniądze na budowę! Wreszcie! Bo sierściuchom się należało. Co by nie szczekać, mało miejsca dotąd miały w schronisku. Zwłaszcza te chore albo ranne, które trzeba było izolować. Siedziały, niekiedy tygodniami, w klateczkach, takich metr na metr. Oszaleć można! No, ale teraz wszystko się zmieni!
Są i inne dobre wiadomości. O takich psach, które straciły swoich bezogoniastych, ale tylko na chwilę. Ostatnio sporo ich było.
Parę dni temu, późnym wieczorem, ktoś przywiózł spaniela, Kubę. Spałem już, więc nie wiem, kto.
Nasi na drugi dzień go sprawdzili. Okazało się, że miał czipa! No i po tym czipie nasi doszli do jego właścicielki. Okazało się, że Kuba zwiał z podwórza w jednej z dalszych miejscowości. I włóczył się dwa tygodnie. Przewędrował ładny kawałek drogi, zanim go złapali i przywieźli do schroniska.
No, ale teraz już jest w domu.
Drugi uciekinier łaził po dworcu. To nawet niedaleko stąd. Taki prawie posokowiec. Chyba miał ochotę prysnąć gdzieś dalej. Ale nie dał rady. Złapali go pracownicy kolei i przywieźli do nas. A prawie w tym samym czasie zadzwonił do naszych bezogoniastych jego właściciel. I zaraz przyjechał po zgubę. Nikt tutaj nie zdążył mu tutaj fotki zrobić, ani imienia nadać…
A Klops, smarkacz trzymiesięczny, zwiał z podwórka w jednej z niedalekich wsi. Takiemu to dużo nie trzeba, byle szpara wystarczy… I pogubił się. Ganiał i skomlał, póki ktoś go nie wsadził do samochodu i nie przywiózł do schroniska. Na parę godzin dosłownie, bo właściciele się znaleźli i odebrali malucha.
Lunar z kolei poszedł z panią na spacer. I wymknął się z obróżki. I noga! Świata zaznać. Ponoć nie pierwszy raz zdarzyło mu się wiać, bo to strasznie żywy psiak. Ktoś zatelefonował, nasi pojechali, złapali i przywieźli.
Gdy zgłosiła się właścicielka i opowiedziała, jakie ziółko jest z Lunara, nasi zobowiązali ją, że pójdzie z nim do behawiorysty. Skoro sama nie może ułożyć psa, niech jej pomoże specjalista.
I jeszcze Imara. Przedłużyła sobie spacer. I ganiała między samochodami obok miejskiego szpitala. Zanim sama trafiła do szpitala, nasi złapali ją i przywieźli tutaj.
Posiedziała parę godzin, popatrzyła wielkimi ślepiami na schronisko, niezbyt jej się spodobało. Powyła sobie troszeczkę z tęsknoty za domem, ale jej bezogoniaści szybko ją znaleźli. I już jest u siebie…
Za to Druha do siebie nie wróci… Dorosła już, ale niewielka. Taki domowy psiak. Bez bezogoniastych ani rusz…
Żyła sobie w mieście ze swoją bezogoniastą, ale ta odeszła. Na zawsze. A dla suczki rozpoczęło się czekanie…